Επεράσαμε όμορφα, όμορφα……..
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ
Για τον μπαμπά μου,
Ήσουν πάντα δίπλα μου και πάντα ο ένας καταλάβαινε τον άλλο χωρίς πολλές κουβέντες. Μου έμαθες όλα όσα γνωρίζω και όλα όσα προσπάθησα να περάσω στα παιδιά μου, μου έμαθες να κολυμπώ, να διαβάζω, να γράφω και μου έδωσες το ποδήλατο σου για να μάθω. ήσουν ο ήρωας μου και ο άνθρωπος που κατέφευγα πάντα όταν με απασχολούσε κάτι. Επειδή η μαμά δούλευε και εσύ είχες πιο πολύ ελεύθερο χρόνο περνούσαμε πολλές ώρες μαζί, με πήγαινες για μπάνιο, ανησυχούσες μαζί μου για τα μαθήματα και ήσουν πάντα πιο διαλλακτικός στην ώρα επιστροφής στο σπίτι. Προσπάθησες να μου μάθεις να ξεχωρίζω το καλό από το κακό και να εκτιμώ τους ανθρώπους. Να τους δικαιολογώ όταν γίνονται παράλογοι και να συγχωρώ τα λάθη τους. Πέρασες δύσκολα, ο πατέρας σου έφυγε πολύ νωρίς και ότι δεν πρόλαβες να πάρεις φρόντισες να το δώσεις απλόχερα. Στήριξες όλες μου τις αποφάσεις και ήσουν ο πιο καλός μου φίλος. Θυμάμαι τα μάτια σου και την χαρά σου όταν γνώρισες την Άννα-Μαρία [την εγγονή μου]. Μαζί περάσαμε τις δυσκολίες της αρρώστιας σου όμως μας χώρισε ο θάνατος. Μου λείπει το χάδι σου, η αγκαλιά σου όμως…μπαμπακούλη μου είσαι μέσα μου, σε νοιώθω δίπλα μου και θέλω να ξέρεις αν μ΄ ακούς ότι σ’ αγαπώ πολύ και θα σ΄ αγαπώ για πάντα, ώσπου να έρθω να σε συναντήσω γιατί πιστεύω ότι απλώς μας χώρισαν και κάποια στιγμή θα συναντηθούμε και μέχρι να γίνει αυτό, σε παρακαλώ, να προσέχεις την μαμά, σ’ αγαπώ μπαμπά μου…..
Για τον πατέρα των παιδιών μου,
Ότι και να πω για σένα είναι λίγο. Έκανες και κάνεις ότι περνά από το χέρι σου για να είναι τα παιδιά μας καλά. Είσαι πάντα υπομονετικός μαζί τους τρυφερός και αν προσέξεις την κουβέντα [ο μπαμπάς μου] πως ακούγεται από τα στόματα τους θα καταλάβεις, τι εννοώ. Στάθηκες βράχος
για τα παιδιά και ομπρέλα όταν σε είχαν ανάγκη, καλύτερα και από μάννα και αυτό σου το αναγνωρίζουν όλοι. Η πιο συγκινητική στιγμή για μένα που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου είναι όταν συνόδευσες τις δύο μας κόρες στην εκκλησία και μετά ο πρώτος χορός πριν τις παραδώσεις στους συντρόφους τους. Και τώρα επαναλαμβάνεσαι με την εγγονή σου, προστατευτικός, επικριτικός με τακτ [μόνο εσύ έχεις αυτό το χάρισμα] και τελείως λυγισμένος όταν ο Γιαννάκης σου εκφράζει την αδυναμία που σου έχει. Να ζήσεις, αγάπη μου μια που χθες είχες τα γενέθλια σου, να ζήσεις και θέλω να ξέρεις είμαι πολύ περήφανη που είσαι στη ζωή μου.
Σ’ αγαπώ , μπαμπά-παππού Κώστα!!
Πολύ ωραία και συγκινητική ανάρτηση. Πολύχρονος να είναι ο μπαμπάς!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ, ξέρεις τελικά είναι μια καλή ψυχοθεραπεία όλο αυτό...πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να αντιμετωπίζουμε όλα όσα συμβαίνουν και αυτό εδώ τώρα μου κάνει καλό!!Αχ..το Τορόντο, κάποτε σχεδιάζαμε να μετοικήσουμε εκεί, τελικά δεν έγινε και ακόμα αν με ρωτήσεις δεν ξέρω αν έκανα καλά. Σε ευχαριστώ πάντως για τα καλά σου λόγια, σε φιλώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ! γλυκειά μου σαν να διάβαζα κομμάτι απο τη δική μου ανάρτηση, είπες όσα ήθελα και..δεν ήθελα να πω γιατί τόσα χρόνια στα μπλογκς τα έχω ξαναπεί..Σου εύχομαι να χαίρεσαι τον άνδρα σου γλυκειά μου και να είστε μαζί όπως εγώ με τον Δημήτρη μου.Με θέα τη θάλασσα και ..κερασάκια απο τον γλυκό μου στο πιάτο ..φιλάκια Αχτιδένια!
ΑπάντησηΔιαγραφή