Ένα γελαστό μεσημεράκι....

Σήμερα είναι Τετάρτη 18/5/2011, έχει αρχίσει και μυρίζει καλοκαιράκι.

Προσπαθώ να βγάλω τα καλοκαιρινά!!

Χθες έλαβα ένα πολύ ευχάριστο mail από τον ξάδελφο μου τον Νίκο,  από τις ΗΠΑ. Χάρηκε πολύ που του έγραψα. Τα πράγματα είναι λέει, πολύ δύσκολα και εκεί. Και που δεν είναι; Έχω αρχίσει και φοβάμαι από αυτά που ακούω τριγύρω μου. Τα καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, ο κόσμος διαμαρτύρεται ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα.

Χθες επειδή ο παιδικός σταθμός είχε τρίωρη στάση πήγαμε με τον Κώστα και πήραμε την Άννα-Μαρία και τον Γιαννάκη και πήγαμε και προσκυνήσαμε στον Άγιο Κων/νο το Τίμιο Ξύλο από την Παναγία Σουμελά που έχει έρθει, διότι γιορτάζονται τα 75 χρόνια  από την θεμελίωση της εκκλησίας στο Βόλο [Κωνσταντίνεια].

Μετά βέβαια επισκεφθήκαμε και την παιδική χαρά πίσω από την εκκλησία, χαμός!! Ο Γιαννάκης έτρεχε παντού και η γιαγιά προσπαθούσε να τον φτάσει!!!! Ζωή να ‘χει το αγοράκι μου έχει πολύ ενέργεια! Η Άννα-Μαρία πάντα πιο συνεργάσιμη. Ουφ…..πρέπει να μεγάλωσα πολύ…….

Μετά πήγαμε σπίτι και  ήρθε ο μπαμπάς τους και τους πήρε. Το απόγευμα πάλι δουλειά.

Αύριο ξεκινά μια καινούργια μέρα…..

ΑΦΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΑΣ ΟΝΕΙΡΕΥΤΟΥΜΕ......

ΣΥΓΝΩΜΗ….

Επειδή είμαι καινούργια στο χώρο των μπλογκόσπιτων [λέξη και αυτή], προσπαθώ να μάθω τις λειτουργίες του γι’ αυτό συγνώμη για τις πολλές αλλαγές. 

Πριν αρκετό καιρό βρήκα σε κάποιο blog  δεν θυμάμαι που, το παρακάτω κείμενο, μου έκανε πολύ εντύπωση και το μοιράζομαι μαζί σας.

ΜΙΑ ΣΟΦΗ ΓΙΑΓΙΑ

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από μια κυρία 90 ετών σήμερα, τη Regina Brett, πρώην δημοσιογράφο στο Κλίβελαντ του Οχάιο.
"Για να γιορτάσω τα γενέθλιά μου, έγραψα κάποτε στη στήλη μου στην εφημερίδα, τα 44 πράγματα που μου έμαθε η ζωή. Ήταν το πιο... πετυχημένο άρθρο που έγραψα ποτέ:
1. H ζωή δεν είναι δίκαιη, αλλά ακόμα κι έτσι είν' ωραία.
2. Όταν αμφιβάλλεις για κάτι, απλά κάνε το επόμενο μικρό βήμα.
3. H ζωή είναι πολύ μικρή για να χάνεις χρόνο μισώντας τον οποιονδήποτε.
4. Αν αρρωστήσεις, δε θα σε κοιτάξει η δουλειά σου. Θα σε κοιτάξουν οι φίλοι και η οικογένεια σου. Μη χάνεσαι.
5. Πλήρωνε τις πιστωτικές σου κάθε μήνα.
6. Δε χρειάζεται να κερδίζεις σε κάθε διαφωνία. Συμφώνησε με το να διαφωνείς.
7. Κλάψε παρέα με κάποιον. Είναι πιο εύκολο να συνέλθεις απ' ό,τι αν κλαις μόνος.
8. Δεν πειράζει να θυμώνεις με τον Θεό. Το αντέχει.
9. Βάζε στην άκρη για τη σύνταξή σου από τον πρώτο σου μισθό.
10. Απέναντι στη σοκολάτα κάθε αντίσταση είναι μάταιη.
11. Συμφιλιώσου με το παρελθόν σου, για να μην καταστρέφει το παρόν σου.
12. Δεν πειράζει αν σε δουν τα παιδιά σου να κλαις. Άσ' τα να το κάνουν.
13. Μη συγκρίνεις τη ζωή σου με των άλλων. Δεν έχεις ιδέα τι νόημα μπορεί να έχει το δικό τους το ταξίδι.
14. Αν μια σχέση πρέπει να κρατιέται μυστική, τότε δεν πρέπει να την κρατάς εσύ.
15. Τα πάντα μπορεί να αλλάξουν μ' ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών. Αλλά μην ανησυχείς. Ο Θεός δεν τρεμοπαίζει τα βλέφαρά του.
16. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Ηρεμεί το μυαλό.
17. Ξεφορτώσου ό,τι δεν είναι χρήσιμο, όμορφο ή γεμάτο χαρά.
18. Ό,τι δε σε σκοτώνει πράγματι σε κάνει δυνατότερο.
19. Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα.
20. Όταν είναι να κυνηγήσεις αυτά που αγαπάς στη ζωή, μη δεχτείς ποτέ το όχι.
21. Άναψε τα κεριά, στρώσε τα καλά σεντόνια, φόρεσε τα ακριβά εσώρουχα. Μην τα φυλάς για ειδικές περιπτώσεις. Κάθε μέρα είναι ειδική περίπτωση.
22. Προετοιμάσου για όλα. Και μετά ακολούθησε το ρεύμα.
23. Γίνε εκκεντρικός τώρα. Μην περιμένεις να πάρεις σύνταξη για να φορέσεις μοβ χρώμα!
24. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για την ευτυχία σου παρά μόνο εσύ.
25. Σε κάθε αποκαλούμενη "καταστροφή" σκέψου: "Σε 5 χρόνια, αυτό θα έχει καμία σημασία;".
26. Πάντα να επιλέγεις τη ζωή.
27. Συγχώρησε σε όλους τα πάντα.
28. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα δεν είναι δική σου δουλειά.
29. Ο χρόνος θεραπεύει σχεδόν τα πάντα. Δώσε χρόνο στο χρόνο.
30. Όσο καλή ή κακή κι αν είναι μια κατάσταση, θα αλλάξει.
31. Μην παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά. Κανείς άλλος δεν το κάνει.
32. Πίστευε στα θαύματα.
33. Ο Θεός σ' αγαπάει επειδή είσαι αυτός που είσαι, όχι για κάτι που έκανες ή δεν έκανες.
34. Μην παρακολουθείς τη ζωή. Βγες μπροστά και εκμεταλλεύσου την πλήρως τώρα.
35. Το να γερνάς είναι καλύτερο από την εναλλακτική λύση: να πεθαίνεις νέος.
36. Τα παιδιά σου θα ζήσουν μόνο μία παιδική ζωή.
37. Το μόνο που έχει σημασία τελικά είναι ότι αγάπησες.
38. Βγες έξω κάθε μέρα. Τα θαύματα παραμονεύουν παντού.
39. Αν όλοι ρίχναμε τα προβλήματά μας σε ένα σωρό δίπλα δίπλα, θα αρπάζαμε τα δικά μας πίσω.
40. Η ζήλια είναι χάσιμο χρόνου. Έχεις ήδη όλα όσα χρειάζεσαι.
41. Τα καλύτερα έπονται.
42. Ό,τι διάθεση και να έχεις, σήκω, ντύσου και πήγαινε εκεί που έχεις να πας.
43. Ενέδωσε.
44. Η ζωή δεν είναι τυλιγμένη με κορδέλα, δεν παύει όμως να είναι δώρο."

Ενόψει της ημέρας….

Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που άλλαξε της ζωής μου τα μονοπάτια πριν πολλά χρόνια.

Εν έτη  1981, ζούσε ένα κορίτσι που το έλεγαν Άννα ήταν 17 χρονών, ανέμελα παιδικά χρόνια και εφηβικά, δύο γονείς που την λάτρευαν  και κάπου εκεί….γνώρισε τον Κώστα, 30 χρονών με δική του δουλειά, όμορφος άντρας και καλλιεργημένος με δική του δουλειά, ξαφνικός έρωτας, αγάπη πολύ, με το που την γνώρισε της εμπιστεύθηκε την ιστορία του που τον πλήγωνε τόσο πολύ. Ενώ στα 25 του ξεκίνησε με όνειρα να φτιάξει την δική του οικογένεια και αφού απόκτησε 2 παιδιά , ένα αγοράκι  το Σάββα και ένα κοριτσάκι τη Ρηνούλα  ξαφνικά η μοίρα, οι τόσο επιπόλαιες επιλογές, η αγάπη να μην ήταν τόσο ισχυρή, κάτι απ’ όλα αυτά και ίσως και άλλα που δεν γνωρίζω έκαναν την μητέρα αυτών των παιδιών και σύζυγο του Κώστα να τους εγκαταλείψει ένα βράδυ και στη συνέχεια υπογράφοντας ένα παλιόχαρτο να βγάλει από τη ζωή της παντελώς αυτή την οικογένεια. Ο Κώστας συντετριμμένος από αυτή την έκβαση προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια  που είχαν απομείνει και συνεχίσει την πορεία μια που τα παιδιά ήταν πολύ μικρά ο Σάββας 4,5 και η Ρηνούλα 3,5. Και κάπου εκεί η Άννα αναλαμβάνει δράση μετά από γνωριμία λίγων ημερών (πολύ αγάπη ) και εγκαθίσταται μαζί τους ξεκινώντας από την αρχή. Η ίδια δεν ήξερε πώς να είναι μανούλα αλλά τα μικρούλια που απ’ ότι αποδείχθηκε είχαν ανάγκη από πολύ αγάπη και στοργή γιατί τους έλειπε κρεμάστηκαν επάνω της. Τις πιο πολλές φορές με λάθη, με κινήσεις ανώριμες αλλά πάντα με αγάπη με στοργή πολλές φορές με κατανόηση και άλλοτε χωρίς έμαθε μέσα από εκείνους πως είναι να είσαι μαμά, να τα διευθετείς όλα. Με τα χρόνια απόκτησε ακόμα ένα κοριτσάκι την Κατερινούλα και έτσι όλη μαζί η οικογένεια βάδισε αυτό τον σκληροτράχηλο δρόμο της ζωής. Έχει πολλές ενοχές όσο αφορά την αντιμετώπιση των παιδιών στην εφηβεία, όμως κάποιες φορές αισθάνεται  θαυμασμό γι’ αυτά τα δύο παιδιά που ενώ δέχθηκαν την απόρριψη της μάνας σε τόσο μικρή ηλικία, προχώρησαν την ζωή τους και στην πορεία έκαναν τις δικές τους οικογένειες χωρίς αυτό να επηρεάσει ακόμα και τις επιλογές συντρόφων τους. Μεταξύ τους είναι πολύ αγαπημένα και αυτό ήταν πάντα το καθοριστικό σημείο που επέβαλλε η μάνα-μητριά. Πόσο άσχημα ακούγεται αυτή η λέξη όμως υπάρχει και ο αντίποδας που βέβαια είναι σπάνιος αλλά εφικτός. Μέσα απ’ αυτά τα παιδιά η Άννα έμαθε να είναι μάνα και έγινε και καλύτερη μάνα για το παιδί που γέννησε. Τώρα είναι πια μεγάλα η Ρηνούλα έχει την δική της οικογένεια, όμως αν μέσα στα μάτια της κοιτάξεις έχει απαλύνει ο πόνος που  είχε στα παιδικά της χρόνια. Η Κατερινούλα έχει και εκείνη την δική της οικογένεια και τα αδέλφια της είναι  πολύ κοντά σε εκείνη.

Προσπάθησε η Άννα και ακόμα προσπαθεί τα παιδιά της να είναι καλά, όμως πάντα είχε και έχει δίπλα της τον αγαπημένο της που πάντα τη στηρίζει και την αγαπά. Η ιστορία αυτή είναι πολύ μεγάλη όμως θέλω να σταθώ στο ρόλο της μάνας και πόσο δύσκολος είναι. Εμπεριέχει αγωνία, άγχος, φόβο, δυσκολίες, ενεργητικότητα και τόσα άλλα. Όμως είναι ότι υπέροχο μπορεί να βιώσει μια γυναίκα  και ωριμότερη αργότερα να το μεταδώσει στα παιδιά της. Για τα δικά τους παιδιά.

Τώρα η Άννα χαίρεται και λατρεύει τα δύο εγγονάκια της από την Ρηνούλα και η ζωή πιστέψτε με, με όποιες δυσκολίες και αν σου τύχουν τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το χαμόγελο και τις κουβεντούλες της Άννα-Μαρίας και του Γιαννάκη, είναι η απόλυτη ευτυχία.

Γι’ αυτό αγαπημένα μου παιδιά και λατρεμένε μου Κωστάκη θα ευχαριστώ πάντα το Θεό που βρεθήκατε στο δρόμο μου και κάνατε την ζωή μου τόσο όμορφη.

Σήμερα που γιορτάζω ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας, γιατί είναι η ιστορία της ζωής μου!

ΜΑΜΑ…….Σ’ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ

Έφυγες και μου λείπεις πολύ. Στέγνωσαν πια τα δάκρυα μου, έχουν περάσει 4 χρόνια όμως δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν είσαι εδώ. Μου λείπει η αγκαλιά σου, τα χάδια σου ακόμα και το να με μαλώνεις. Ξέρω ότι  με βλέπεις από εκεί που είσαι, σε αισθάνομαι, όμως λυπάμαι για όσα δεν προλάβαμε να ζήσουμε μαζί. Λυπάμαι που δεν γνώρισες τα εγγόνια μου, την Άννα-Μαρία και τον Γιαννάκη μου, λυπάμαι που δεν μπορώ να σ’ αγγίξω, νοιώθω μόνη χωρίς εσένα και τον μπαμπά. Όμως σήμερα γιορτάζεις και δεν θέλω να σε στεναχωρώ. Χρόνια πολλά μανούλα, σ’ αγαπώ μανούλα μου, καληνύχτα

Κακή μέρα η σημερινή…

Ενώ ξεκίνησε όμορφα, χαμογελαστά, πήγαμε ……κολείο [ο Γιάννης μου, ο εγγονός μου,, το λέει] και αφού έφτασα στο γραφείο και μπλέχτηκα με την δουλειά κατά την 01:00 χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η κόρη μου….Είμαστε στο νοσοκομείο και περιμένουμε να κάνουν ράμματα στην Άννα-Μαρία που χτύπησε το σαγόνι στο σχολείο. Τώρα αν πω ότι έφυγε το αίμα από πάνω μου, είναι λίγο…

Ειδοποίησα τον ….όμορφο [τον αντρούλη μου φυσικά] φτάσαμε μαζί στο νοσοκομείο και αντικρίσαμε μάνα και κόρη μέσα στην σκέψη και μαρασμό να περιμένουν να μπουν….για τα περαιτέρω!!

Πλήρωσα μου είπε η κόρη μου 5€ και περιμένω να μας φωνάξουν…..

Και……ξαφνικά μέσα στην αίθουσα ακούγεται το πρώτο ….βήξιμο, το δεύτερο…το τρίτο και…….και μετά συμφωνία βήχα, συνάχι και όλα τα συναφή.

Δεν περίμενα λεπτό, πήρα τηλέφωνο ένα γνωστό χειρούργο της πόλης μας και σε λίγα λεπτά κατευθυνόμασταν για την κλινική.

Αποτέλεσμα: γλυτώσαμε τα ράμματα γιατί ο γιατρός της έβαλε κάτι στικάκια που θα τα βγάλει την Δευτέρα και την αναμονή…του νοσοκομείου που στα καλύτερα του είναι από 3 ώρες  και πάνω…

Το γεγονός ότι έκλαιγε είναι ακόμα μέσα στην καρδιά μου………

Ευτυχώς όλα καλά όμως σε τι σύστημα υγείας έχουμε κρεμαστεί;

Θύμωσα πάρα πολύ σήμερα και δεν ξέρω πια γιατί ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση…….Αν ήταν το παιδί κάποιου επιφανούς [δηλ. κλέφτη πολιτικού] θα περίμενε έτσι; Θα αντιμετωπιζόταν έτσι;

Α…. και μην ξεχάσουμε να τους δώσουμε τα χρήματα που ζητάνε οι συνταξιούχοι πολιτικοί ως αναδρομικά μετά από προσφυγές που έχουν κάνει και ο μικρομεσαίος συνταξιούχος ας  ζει με τα 500€ σύνταξη που παίρνει…Τι να πω…ήταν μια κακή μέρα η σημερινή και από πλευράς ειδήσεων και από πλευράς γεγονότων. Καληνύχτα ημερολόγιο μου……