Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ..........ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Την  έλεγαν Χαρίκλεια ήταν 86 ετών και μεγάλωσε σ’ ένα χωριό στο Πήλιο. Είχε 2 αδελφές που της αγαπούσε πολύ. Ο πατέρας της ήταν ο ήρωας της, ένας λεβεντόκορμος άντρας που φρόντιζε τα  τρία του κορίτσια  και την γυναίκα του. Παντρεύτηκε από έρωτα και τίμησε τον άντρα της μέχρι που έφυγε από κοντά της. Ήταν ένας ήρεμος άνθρωπος, αγαπούσε την εκκλησία και ήταν αγαπητή στην ενορία της, Βοηθούσε πολύ τους ανθρώπους  γύρω της με όποιον τρόπο μπορούσε.

Καθώς παντρεύτηκε έπρεπε να φύγει από το χωριό και να ‘ρθει στην πόλη διότι οι επιλογές για εργασία στο χωριό ήταν ανύπαρκτες για τον άντρα της. Κατέβηκε λοιπόν στο Βόλο και αφού περιπλανήθηκε σε διάφορα σπίτια με ενοίκιο κατέληξε να αποκτήσει ένα μικρό σπιτάκι μετά από πολύ σκληρή δουλειά και από εκείνη και από τον άντρα της.

Έζησε την πλημμύρα στο Βόλο και  έχοντας αγκαλιά το πρώτο της παιδί είχε ανεβεί επάνω σ’ ένα λεωφορείο  για να σωθούν από το ορμητικό ποτάμι.

Απέκτησε δύο παιδιά και ευτύχησε να δει  4 εγγόνια και 2 δισέγγονα. Οι πίκρες ήταν πολλές που της έδωσε η ζωή, της φέρθηκε σκληρά, αρρώστησε ο άντρας της και πολλές άλλες ατυχίες, αλλά όλα τα υπέμενε με στωικότητα και καρτερία και όταν της μιλούσες η ηρεμία ήταν εκείνη που φαινόταν στο πρόσωπο της.

Δούλεψε πολύ στην ζωή της, καθάριζε σπίτια και τα τελευταία χρόνια δούλευε σε μια οικογένεια, μεγαλώνοντας τα παιδιά τους, που την αγαπούσαν πολύ.

Ήταν κοντά πολύ με τις αδελφές της που ζούσαν στο χωριό και πολλές φορές δεν τους ξεχώριζε από την οικογένεια της, και λάτρευε τα εγγόνια της που είχε αποκτήσει από τους γιούς της.

Είχε κανονιστεί τα τελευταία χρόνια να ζει μαζί με τον μικρό της το γιό στο σπιτάκι που είχε αποκτήσει. Ο άλλος της γιός ήταν παντρεμένος και είχε τρία παιδιά. Όμως για ακόμη μια φορά η ζωή της έδειξε το σκληρό της πρόσωπο. Πέρσι τα Χριστούγεννα έχασε το μικρό της γιό μετά από πολύχρονη  μάχη με την αρρώστια του αιώνα, τον διαβήτη.

Από τότε άρχισε η κατιούσα για εκείνη, οι δυνάμεις της άρχισαν να την εγκαταλείπουν. Μετακόμισε στο σπίτι του μεγάλου της γιού και μαζί με το γιό της και την νύφη της  έζησε μέχρι χθες το πρωί που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι….

Οι ευχές που έδωσε στο γιό της και περισσότερο στην νύφη της την Αννούλα έτσι την έλεγε,  ήταν αμέτρητες. Είχε ένα καλό λόγο μόλις έμπαινε στο σπίτι  έβλεπες την ανησυχία που είχε αργήσει να γυρίσει από την δουλειά, η Αννούλα. Διηγιόταν ιστορίες για τους γονείς της, χαιρόταν τα δισέγγονα της και καμάρωνε για τα εγγόνια της.

Έφυγε χθες το πρωί, αφού περίμενε να ξυπνήσει η Αννούλα της για να την χαιρετήσει. Έφυγε ήρεμα και αθόρυβα έτσι όπως είχε ζήσει την ζωή της.

Τους τελευταίους μήνες είχαμε έρθει πολύ κοντά και είχαμε βρει τους κώδικες  για να επικοινωνήσουμε. Ήταν ο τελευταίος  από τους δικούς μου ανθρώπους  που σήμερα χαιρέτησα και αυτό με θλίβει πολύ.

Η Χαρίκλεια ήταν δικός μου άνθρωπος και εγώ ήμουν η Αννούλα της…..Ήταν η πεθερά μου και είμαι περήφανη που υπήρξε στη ζωή μου. Καλό ταξίδι, μανούλα.