Ενόψει της ημέρας….

Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που άλλαξε της ζωής μου τα μονοπάτια πριν πολλά χρόνια.

Εν έτη  1981, ζούσε ένα κορίτσι που το έλεγαν Άννα ήταν 17 χρονών, ανέμελα παιδικά χρόνια και εφηβικά, δύο γονείς που την λάτρευαν  και κάπου εκεί….γνώρισε τον Κώστα, 30 χρονών με δική του δουλειά, όμορφος άντρας και καλλιεργημένος με δική του δουλειά, ξαφνικός έρωτας, αγάπη πολύ, με το που την γνώρισε της εμπιστεύθηκε την ιστορία του που τον πλήγωνε τόσο πολύ. Ενώ στα 25 του ξεκίνησε με όνειρα να φτιάξει την δική του οικογένεια και αφού απόκτησε 2 παιδιά , ένα αγοράκι  το Σάββα και ένα κοριτσάκι τη Ρηνούλα  ξαφνικά η μοίρα, οι τόσο επιπόλαιες επιλογές, η αγάπη να μην ήταν τόσο ισχυρή, κάτι απ’ όλα αυτά και ίσως και άλλα που δεν γνωρίζω έκαναν την μητέρα αυτών των παιδιών και σύζυγο του Κώστα να τους εγκαταλείψει ένα βράδυ και στη συνέχεια υπογράφοντας ένα παλιόχαρτο να βγάλει από τη ζωή της παντελώς αυτή την οικογένεια. Ο Κώστας συντετριμμένος από αυτή την έκβαση προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια  που είχαν απομείνει και συνεχίσει την πορεία μια που τα παιδιά ήταν πολύ μικρά ο Σάββας 4,5 και η Ρηνούλα 3,5. Και κάπου εκεί η Άννα αναλαμβάνει δράση μετά από γνωριμία λίγων ημερών (πολύ αγάπη ) και εγκαθίσταται μαζί τους ξεκινώντας από την αρχή. Η ίδια δεν ήξερε πώς να είναι μανούλα αλλά τα μικρούλια που απ’ ότι αποδείχθηκε είχαν ανάγκη από πολύ αγάπη και στοργή γιατί τους έλειπε κρεμάστηκαν επάνω της. Τις πιο πολλές φορές με λάθη, με κινήσεις ανώριμες αλλά πάντα με αγάπη με στοργή πολλές φορές με κατανόηση και άλλοτε χωρίς έμαθε μέσα από εκείνους πως είναι να είσαι μαμά, να τα διευθετείς όλα. Με τα χρόνια απόκτησε ακόμα ένα κοριτσάκι την Κατερινούλα και έτσι όλη μαζί η οικογένεια βάδισε αυτό τον σκληροτράχηλο δρόμο της ζωής. Έχει πολλές ενοχές όσο αφορά την αντιμετώπιση των παιδιών στην εφηβεία, όμως κάποιες φορές αισθάνεται  θαυμασμό γι’ αυτά τα δύο παιδιά που ενώ δέχθηκαν την απόρριψη της μάνας σε τόσο μικρή ηλικία, προχώρησαν την ζωή τους και στην πορεία έκαναν τις δικές τους οικογένειες χωρίς αυτό να επηρεάσει ακόμα και τις επιλογές συντρόφων τους. Μεταξύ τους είναι πολύ αγαπημένα και αυτό ήταν πάντα το καθοριστικό σημείο που επέβαλλε η μάνα-μητριά. Πόσο άσχημα ακούγεται αυτή η λέξη όμως υπάρχει και ο αντίποδας που βέβαια είναι σπάνιος αλλά εφικτός. Μέσα απ’ αυτά τα παιδιά η Άννα έμαθε να είναι μάνα και έγινε και καλύτερη μάνα για το παιδί που γέννησε. Τώρα είναι πια μεγάλα η Ρηνούλα έχει την δική της οικογένεια, όμως αν μέσα στα μάτια της κοιτάξεις έχει απαλύνει ο πόνος που  είχε στα παιδικά της χρόνια. Η Κατερινούλα έχει και εκείνη την δική της οικογένεια και τα αδέλφια της είναι  πολύ κοντά σε εκείνη.

Προσπάθησε η Άννα και ακόμα προσπαθεί τα παιδιά της να είναι καλά, όμως πάντα είχε και έχει δίπλα της τον αγαπημένο της που πάντα τη στηρίζει και την αγαπά. Η ιστορία αυτή είναι πολύ μεγάλη όμως θέλω να σταθώ στο ρόλο της μάνας και πόσο δύσκολος είναι. Εμπεριέχει αγωνία, άγχος, φόβο, δυσκολίες, ενεργητικότητα και τόσα άλλα. Όμως είναι ότι υπέροχο μπορεί να βιώσει μια γυναίκα  και ωριμότερη αργότερα να το μεταδώσει στα παιδιά της. Για τα δικά τους παιδιά.

Τώρα η Άννα χαίρεται και λατρεύει τα δύο εγγονάκια της από την Ρηνούλα και η ζωή πιστέψτε με, με όποιες δυσκολίες και αν σου τύχουν τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με το χαμόγελο και τις κουβεντούλες της Άννα-Μαρίας και του Γιαννάκη, είναι η απόλυτη ευτυχία.

Γι’ αυτό αγαπημένα μου παιδιά και λατρεμένε μου Κωστάκη θα ευχαριστώ πάντα το Θεό που βρεθήκατε στο δρόμο μου και κάνατε την ζωή μου τόσο όμορφη.

Σήμερα που γιορτάζω ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας, γιατί είναι η ιστορία της ζωής μου!